Aşk mı ?
Bilirim.
Sokakta silahçılık oynadığımız o çocukluk dönemlerinde hani tahtaların kıymıkları batardı ellerimize. O an batan kıymıkları hissetmezdik, fakat akşam olunca sızım sızım sızlardı kıymıkların battığı yerler. Bir iğne, bir baştan başlar, delik deşik ederdi ya şefkatle tenimizi.
Aşk da öyle bir şey işte. Anlamazdın ilk başta ne olduğunu, sonradan sızlamaya başlardı. Zira giden giderdi. Bu sefer annelerimizde kurtaramazdı bizi. İğne desen nafile. Yani anlayacağın hep bir parça kıymık kalırdı kalbimizde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder